Στράτης Xατζηπαναγιώτου
Markus Gr?nholm: the boss!ΤO αφεντικό! Ο αρχηγός! Απλά, ο καλύτερος? Κέρδισε το δεύτερο πρωτάθλημα οδηγών σε τρία
χρόνια, αλλά δεν είναι οι τίτλοι και τα στατιστικά στοιχεία αυτά που χαρακτηρίζουν έναν
τόσο σημαντικό αθλητή. Είναι ο τρόπος του μέσα και έξω από τις ειδικές διαδρομές τα
στοιχεία που τον κατατάσσουν. Θέμα συγκρίσεων δεν τίθεται. Αυτός ο Φινλανδός έλαμψε από
την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε με εργοστασιακή εμπλοκή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ήταν
τον Αύγουστο του 1992 στις «1.000 Λίμνες» με την Τοyota Celica ST 185-Carlos Sainz, οπότε
συμμετείχε ως βοηθός-υπασπιστής του μεγάλου Μάρκου ¶λεν. Ο ψηλός, ο άρχοντας της
περασμένης δεκαετίας. Δεν πήγε μακριά σε εκείνο τον αγώνα ο Μάρκους, αλλά όλοι ήξεραν πως
γεννήθηκε ένα αστέρι, που μάλιστα θα λάμψει και θα μεγαλουργήσει όντας σε καλά χέρια.
Ουδείς νέος αδικήθηκε από τον Ούβε ¶ντερσον, και είναι χαρακτηριστικό πως ο μεγάλος
Σουηδός δάκρυσε αργότερα, το 1997, όταν ο Γκρένχολμ κέρδισε στην πατρίδα του την πρώτη
ε.δ. με την Corolla WRC.
H διορατικότητα του Ζαν Πιερ Νικολά τον οδήγησε στην Peugeot, και είναι αυτός, μαζί με
τους Πανιζί και Ντελεκούρ, που οδήγησε πρώτος το 206 WRC, το αυτοκίνητο-«παγκόσμιος
πρωταθλητής» των τελευταίων τριών ετών. Τη Ferrari των ράλι! Το πρόσφατο λάθος του στο
φετινό RAC, κάποιες ε.δ. που έχασε από τον Μπερνς ακόμα και στα πάτρια εδάφη (του
ανταπέδωσε «ισοπεδώνοντάς» τον στο RAC) και η απουσία από το παλμαρέ του νίκης σε
ασφάλτινο αγώνα δεν μπορούν να μετριάσουν την κυριαρχία του, ειδικά φέτος. Είπαμε? Δεν
είναι οι αριθμοί συνδυασμένοι με φράσεις και σχόλια που γράφουν την Iστορία. Η
συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα είναι αυτό που καταγράφεται και, βέβαια, η αξία του αθλητή
υπολογίζεται από το πόσο αντέχει στο χρόνο, τόσο εν ενεργεία όσο και αργότερα, μετά τον
αποχαιρετιστήριο αγώνα.
Απλός όσο και ταχύς, θυμίζει ¶λεν μόνο στο όνομα και το ύψος, ενώ ούτε με τους
Κάνκουνεν-Μάκινεν μπορούμε να βρούμε κοινά στοιχεία και χαρακτηριστικά, πέρα βέβαια από
την καταγωγή τους. ¶νθρωπος της διπλανής πόρτας για όλους, ακόμα και για τον ανώνυμο
θεατή στην πλέον απομακρυσμένη ε.δ. του παγκοσμίου, δεν έχει εμπλακεί σε έχθρες και
αντιπαραθέσεις με συναθλητές του, με τεχνικούς, με επικεφαλής των ομάδων που εργάστηκε,
ούτε βέβαια με οργανωτές και κριτές. Παίρνει τα πράγματα όπως έρχονται, αντιμετωπίζει τα
λάθη του και τις ατυχίες, ακόμα και τα δυσμενή, αρνητικά σχόλια με χιούμορ και λίγες
κουβέντες. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει με τον κάθε Μαθιό στο ασανσέρ, ούτε βέβαια
υπάρχει περίπτωση να μην απαντήσει στο e-mail του Γιωργάκη και του κάθε Γιωργάκη που
δίκαια τον έχει αναγάγει σε Θεό του? Το αξίζει και είναι στην πίεση και στις δύσκολες,
κακές στιγμές, όπου αντιλαμβάνεσαι το επίπεδο και την αξία του. Όπως το συνηθίζουν οι
Bρετανοί συνάδελφοι, μεταφράζουν με τον τρόπο τους ατάκες του Μπερνς και τον προκαλούν,
αλλά αυτός δεν πέφτει στην παγίδα. Έχει, άλλωστε, και χαρακτηριστική αυτοπεποίθηση, ενώ
όντας πιο παλιός στην ομάδα τους, ξέρει το πού, το πώς και το πότε σε σχέση με τους
Μπερνς και Ροβάνπερα. Σε απόλυτη ταχύτητα, το ζητούμενο για κάθε αντίστοιχο αθλητή είναι
η σύγκριση με τους οδηγούς που έχουν στη διάθεσή τους το ίδιο αυτοκίνητο. Αυτούς
χρησιμοποιείς ώστε να ξέρεις πού βρίσκεσαι και πού πρέπει να δουλέψεις για να βελτιωθείς.
Όντας ο μόνος που οδήγησε το «Μίτσου» σε ρυθμούς Μάκινεν το 1999, όταν το έβαλε
ευκαιριακά στο χέρι στην Πορτογαλία, ξέρει πως πρέπει να δουλέψει σκληρά ώστε να κερδίσει
τους Πανιζί και Λεμπ στην άσφαλτο, ενώ είναι θέμα τύχης και συνθηκών να συμπληρώσει το
παλμαρέ του με νίκες στο Μόντε, στο Ακρόπολις και το RAC, αγώνες που λείπουν και από το
εκπληκτικό παλμαρέ τού 206 WRC?
Σήμερα, με τη νέα τάξη πραγμάτων που χαρακτηρίζει τα ράλι, είναι σημαντικό πως το
«περιβραχιόνιο» σε επίπεδο οδηγών βρίσκεται στο χέρι ενός εξαιρετικού αθλητή, με
δυνατότητες διάκρισης σε κάθε αγώνα, σπάνιο ήθος, μηδέν ύφος και άποψη που την εκφράζει
ήρεμα, χωρίς κραυγές και υπονοούμενα? Δε γνωρίζουμε πόσους αγώνες-τίτλους θα κερδίσει,
αφού εξαρτάται από την ομάδα του και από την αναμενόμενη ανάκαμψη των αντιπάλων (θα
αργήσει, αλλά θα προκύψει), αλλά είμαστε σίγουροι πως αυτός ο Φινλανδός παγκόσμιος
πρωταθλητής θα μείνει για καιρό στο χώρο. Έχει τον τρόπο ώστε να μη φθείρεται. Και του
χρόνου, Μάρκους._ Σ. Χ. ([email protected])
Υ.Γ.: Κάθε σύγκριση με το Μίκαελ Σουμάχερ κρίνεται? ατυχής. Υπεράνω κριτικής, και οι δύο
πρωταγωνιστούν σε δύο τόσο ίδιους αλλά εντελώς διαφορετικούς χώρους. Ο ένας κοσμεί το
κόκπιτ μαχητικού τύπου? Phantom και ο άλλος ένα? Apache παντός καιρού που καταρρίπτει τα
πάντα ανά πάσα στιγμή σε συνθήκες που εναλλάσσονται σε χρόνο ρεκοόρ. Τυχερός ο
μηχανοκίνητος αθλητισμός που διαθέτει πρωταθλητές τόσο υψηλού επιπέδου!